Duszpasterstwo Rodzin
zachęca do wspólnych posiłków rodzinnych
rozpoczynających się modlitwą.

Podczas VII Światowego Spotkania Rodzin w Mediolanie Ojciec Święty Benedykt XVI usilnie prosił wszystkie rodziny, aby podjęły radość chrześcijańskiego przeżywania Dnia Pańskiego. To przeżywanie w rodzinie jedności pomiędzy Stołem Eucharystycznym a stołem, który jednoczy całą rodzinę w domu, pomaga budować silną rodzinę opartą na wierze i wartościach. Tylko rodziny silne Bogiem będą w stanie przeciwstawić się laicyzacji swojego środowiska i budować cywilizację miłości.

Duszpasterstwo Rodzin na szczeblu krajowym i diecezjalnym zachęca, aby w Roku Wiary przypominać o wartości wspólnego rodzinnego posiłku, który rozpoczyna się modlitwą. Dobrą okazją ku temu są homilie w niedziele okresu Zmartwychwstania Pańskiego, spotkania z dziećmi i rodzicami w związku z przygotowaniem do I Komunii Świętej oraz sama ta uroczystość. Zachęcamy również, aby podkreślać wartość wspólnej modlitwy przed i po posiłku. Z badań empirycznych prowadzonych w naszej diecezji wynika, że zaledwie 10% osób regularnie uczęszczających na niedzielną Msze św. rozpoczyna posiłki modlitwą.

Prosimy również o  wywieszenie plakatów związanych z kampanią.

Więcej:
www.razemprzystole.pl
Zachęcamy do korzystania z przemówień Benedykta XVI
ze Światowego Spotkania Rodzin w Mediolanie w 2012 r. »tutaj

Słowa Ojca Świętego Benedykta XVI dotyczące jego dzieciństwa

W czasie Światowego Spotkania rodzin w Mediolanie w roku 2013 dziewczynka z Wietnamu CAT TIEN powiedziała do Benedykta XVI:

Ciao, Papa. Jestem Cat Tien i pochodzę z Wietnamu.

Mam siedem lat i chciałbym przedstawić moją rodzinę. To jest mój tata, Dan, i moja mama, która ma na imię Tao, a to jest mój brat Binh.

Chciałabym wiedzieć coś o twojej rodzinie, kiedy byłeś mały jak ja …

OJCIEC ŚWIĘTY: Dziękuję, kochanie, także twoim rodzicom serdecznie dziękuję. Pytasz więc jakie mam wspomnienia z mojej rodziny: byłoby ich tak wiele! Chciałem tylko powiedzieć kilka rzeczy. Zasadniczą sprawą dla nas jako rodziny zawsze była niedziela. Niedziela zaczynała się już jednak w sobotę po południu. Ojciec czytał nam niedzielne teksty liturgiczne z bardzo w tym czasie popularnej w Niemczech książki, gdzie były one także wyjaśniane. Tak rozpoczęła się niedziela: już wchodziliśmy w liturgię w atmosferze radości. Następnego dnia szliśmy na Mszę św. Nasz domy był blisko Salzburga, a więc mieliśmy dużo muzyki – Mozart, Schubert, Haydn – i kiedy rozpoczynało się „Kyrie” – jakby otwierało się niebo. A potem w domu ważny był oczywiście wielki wspólny obiad. Następnie razem wiele śpiewaliśmy. Mój brat jest świetnym muzykiem. Już jako chłopiec komponował różne utwory dla nas wszystkich, a cała rodzina śpiewała. Mój tato grał na harfie i śpiewał. Są to niezapomniane chwile. Potem, oczywiście, wspólnie podróżowaliśmy, odbywaliśmy długie spacery. Mieszkaliśmy blisko lasu i spacery po lesie były czymś pięknym: przygody, gry i tak dalej. Jednym słowem, byliśmy jednego serca i jednej myśli, z wieloma wspólnymi doświadczeniami, nawet w czasach bardzo trudnych, gdyż był to czas wojny, a wcześniej dyktatura, później zaś bieda. Ale była między nami ta wzajemna miłość, silna była radość również z powodu rzeczy prostych. Tak że mogliśmy wytrzymać i pokonać także i te rzeczy. Wydaje mi się, że było to bardzo ważne, że nawet małe rzeczy dawały radość, bo w ten sposób wyrażało się serce drugiej osoby. Dorastaliśmy tak w przekonaniu, że warto być człowiekiem, bo widzieliśmy, że dobroć Boga znajdowała odzwierciedlenie w rodzicach i rodzeństwie. I, prawdę mówiąc, gdy próbuję sobie wyobrazić, trochę „jak to będzie w raju”, to zawsze odczuwam, że troszkę tak, jak w czasie mojej młodości, mojego dzieciństwa. Tak więc w tej atmosferze zaufania, radości i miłości byliśmy szczęśliwi i myślę, że w niebie powinno być podobnie, jak za czasów mojej młodości. W tym sensie mam nadzieję, że pójdę „do domu” przechodząc na „drugą stronę świata”.