WYDARZYŁO SIĘ / GALERIA |
Gender i seksualizacja dzieci
Bogna Białecka Zapoznaj się! 10 maja 2014 r. w Zespole Szkół Katolickich w Tczewie odbył się piąty już wykład Akademii Mamy Róży. Prelekcję na temat „Gender i seksualizacja – jak chronić nasze dzieci?” wygłosiła psycholog Bogna Białecka z Poznania. Słuchacze mieli okazję dowiedzieć się, czym jest ideologia gender, jakie są jej źródła oraz jakie organizacje światowe za nią stoją. Prelegentka wyjaśniła także, na czym polega zagrożenie i co mogą zrobić rodzice, jakie konkretnie kroki podjąć dla ochrony swoich dzieci. Zebrani otrzymali krótkie broszurki z wypunktowaną tematyką spotkania.
I. GENDER MAINSTREAMING: IDEOLOGIA GENDER, WERSJA MIĘKKA
Pobierz w formacie MP3 (53.32MB)
II. SEKSUALIZACJA; IDEOLOGIA GENDER, WERSJA TWARDA
Pobierz w formacie MP3 (30.51MB)
Streszczenie wykładu Bogny Białeckiej Przygotowała Barbara Korpak
I. GENDER MAINSTREAMING: IDEOLOGIA GENDER, WERSJA MIĘKKA 1) Do czego dążymy? Zdecydowana większość ludzi w Polsce za najważniejsze uważa dobrą i szczęśliwą rodzinę oraz wychowanie dzieci. Szczęśliwe i trwałe małżeństwo - jest oparte na wartościach - ojciec: obrońca i żywiciel rodziny. - matka: pani domu - wielodzietność, - niski poziom konfliktów. Chcielibyśmy dla naszych dzieci stabilnego, szczęśliwego małżeństwa, które stanowi najlepsze środowisko wychowawcze dla dzieci, czego dowodzą liczne badania naukowe. Badania naukowe udowodniły, że trwałość i poczucie szczęścia w małżeństwie warunkuje, co następuje: - oboje rodziców pochodzi z domów, w których rodzice sami byli szczęśliwi jako małżonkowie, - para zachowała dziewictwo Az do ślubu, Oboje uznają tradycyjny podział ról – z mężczyzną pracującym, zarabiającym na utrzymanie, niski poziom konfliktów, zgodność postaw religijnych. Podobnie badania naukowe pokazały, że prawdopodobieństwo poczucia nieszczęścia w małżeństwie oraz rozwodu zwiększają następujące czynniki: - konkubinat poprzedzający zawarcie związku małżeńskiego, - nastawienie na osiągnięcie sukcesu zawodowego u kobiet, - światopogląd feministyczny, - im więcej przedślubnych partnerów seksualnych tym wyższe prawdopodobieństwo rozwodu.
2) Na czym polega zagrożenie? - Gender – definicja agendy ONZ Kobiety (2011) - Konwencja Rady Europy o zapobieganiu i przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Programy nastawione na tzw. „gender mainstreaming” nie są skoncentrowane na dążeniu do równouprawnienia kobiet. Ten cel polityczny w krajach cywilizowanych został osiągnięty już dawno. Ideolodzy gender przyznają, że ich celem jest „dekonstrukcja rodziny”, prostszymi słowy: wyeliminowanie tradycyjnego podziału ról w małżeństwie i rodzinie oraz destrukcja rodziny jako takiej.
3) Jak rozpoznać pakiet genderowy w programach edukacyjnych? - Tworzenie negatywnych skojarzeń z tradycyjnymi rolami płciowymi (np. rodzina wielodzietna = rodzina patologiczna, kobieta wychowująca dzieci zamiast pracy zawodowej = kura domowa, mężczyzna utrzymujący własną pracą rodzinę = tyran i pracoholik) - Przedstawianie relacji dziecko – rodzice w kontekście patologii, - Wyolbrzymienie różnic w traktowaniu płci, - Przedstawianie mężczyzn jako złych, słabych, niezaradnych, a kobiet jako silnych i męskich, - Przedstawianie rodziny jako miejsca problemów, a rozwodu jako dobrego rozwiązania.
4) Czy jest to problem? A może przesadzamy? Dzieci do ukończenia 8 roku życia nie potrafią rozpoznać perswazyjnej intencji przekazu, który może być uogólniony, przesadzony, przekłamany. Nie potrafią rozpoznać ideologicznie nacechowanych przekazów, których odbiorcą mogą być w przedszkolu lub szkole. Z kolei ciągłe powtarzanie przekazu powoduje, że się on utrwala.
5) Co możemy zrobić jako rodzice? Podstawowa strategia jest: - budowanie pozytywnych więzi z dziećmi, - kształtowanie tożsamości, zakorzenionej w wartościach, - nauka rozpoznawania autorytetów godnych zaufania. Jeżeli chcesz mieć bezpośredni wpływ na to, czego uczy się twoje dziecko w szkole lub przedszkolu możesz: - zaangażować się w radę rodziców, - zaproponować w szkole w ramach zacieśniania współpracy (nauczycieli) z rodzicami programy takie jak: „Bądźmy poszukiwaczami autorytetu, „Szkoła z Rodziną”, „Liga Debat Szkolnych”. - zostać członkiem Rady Szkoły.
II. SEKSUALIZACJA; IDEOLOGIA GENDER, WERSJA TWARDA 1) Zalecenia WHO Światowa Organizacja Zdrowia WHO wydała standardy edukacji seksualnej, według których: - dzieci powinny być poddane edukacji seksualnej już przed czwartym rokiem życia, co obejmuj naukę masturbacji, - między 9 a 12 rokiem zycia dziecko powinno nauczyc się „skutecznie stosować prezerwatywy i środki antykoncepcyjne w przyszłości oraz powinno umieć „brac odpowiedzialność za bezpieczne i przyjemne doświadczenia seksualne”, - między 12 a 15 rokiem życia dziecko powinno potrafić samo zaopatrywać się w antykoncepcję, - powyżej 15 roku życia można dziecku dodatkowo wpoić „krytyczne podejście do norm kulturowych/religijnych w odniesieniu do ciąży, rodzicielstwa itp.”
2) Na czym polega zagrożenie? Zalecany i obowiązujący w innych krajach program edukacji seksualnej nie tylko obejmuje (już przedszkolaków) o budowie i funkcjach narządów rozrodczych, ale uczy dzieci seksualnego pobudzania się, na przykład podając takie informacje – instrukcje: - dotykanie jader może być rozkoszne i piękne, - dotykanie łechtaczki może dostarczyć wiele rozkoszy, - bycie lesbijką… jest zupełnie typowe, - tak jak można mięć ochotę na czekoladę, tak kobiety i mężczyźni mogą mieć ochotę na seks.
Są to cytaty z podręcznika „ABC mojego ciała”. Leksykon dla dziewcząt i chłopców” zalecanego przez WHO.
3) Czy jest to problem? A może przesadzamy? Wielu rodziców uważa, że to szkoła powinna być podstawowym źródłem wiedzy o seksualności człowieka. Ufają, że nauczyciele zrobią to naukowo i w sposób pozbawiony zabarwienia ideologicznego. Uznają też, że w polskiej szkole brakuje edukacji seksualnej. Jak jest naprawdę? Typy edukacji seksualnej: A) Wychowanie do czystości seksualnej, samokontroli, B) Biologiczna edukacja seksualna, złożona edukacja seksualna zawierająca zarówno informacje biologiczne jak i propagująca metody kontroli narodzin (antykoncepcja, aborcja). Polski program, wprowadzony w 1998 roku „Wychowanie do życia w rodzinie” obejmuje edukację seksualną typu A. Zasady kształtowania postawy wstrzemięźliwości obejmują profilaktykę – promocję zdrowego trybu życia. Alkohol, papierosy, narkotyki – oczekujemy od dzieci wstrzemięźliwości. Samo przekazanie wiedzy na temat seksualności (edukacja typu B i C) nie jest w stanie zmienic zachowań młodzieży. Cechy programów efektywnych, które spowodowały zmniejszenie się liczby ciąż: a) włączenie i zaangażowanie rodziców w wychowanie dzieci, b) uświadamianie dzieciom konsekwencji swobody seksualnej, c) wpajanie wartości moralnych, d) uczenie abstynencji seksualnej, e) usunięcie sprzecznych informacji nt. abstynencji. f) redukowanie społecznej presji (głównie w mediacji) związanej z nakłanianiem młodzieży do aktywności seksualnej, g) nauczanie młodzieży umiejętności komunikacji, negocjacji i odmawiania.
PROBLEM W POLSCE: Konwencja Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (2011) zapowiada obligatoryjne wdrożenie ideologii gender do programów szkolnych, na wszystkich poziomach edukacji, a materiały dydaktyczne mają promować m.in. „niestereotypowe role płci” tj. homoseksualizm, trans seksualizm i biseksualizm. Autorzy konwencji insynuują, że akty przemocy wobec kobiet mogą mieć źródło w religii, kulturze i zwyczajach (Art. 12 pkt. 5 Konwencji) Środowiska LGBT (lesbijek, gejów, biseksualistów i transseksualistów) chcą się spotkać z władzami MEN, aby porozmawiać o otwarciu szkół na współpracę z nimi. Napisały w tej sprawie list do MEN. Grupa posłów przygotowała projekt ustawy o nowym, obowiązkowym przedmiocie szkolnym „Wiedza o seksualności człowieka” (druk sejmowy 1298), który realizowałby edukację seksualną według standardów WHO ( w uzasadnieniu projektu ustawy na stronach 13-14 jest odwołanie się do standardów WHO). Anna Grodzka (wczas niej Krzysztof Bęgowski) chce edukacji seksualnej dzieci od wczesnych lat życia.
Już w tej chwili w Polsce! - organizowane są „Żywe biblioteki”, podczas której transwestyci i homoseksualiści spotykają się z dziećmi, - grupy edukatorów seksualnych proponują szkolom zajęcia z uczniami na temat seksu. Grupy te noszą różne nazwy: „Ponton”, „Jaskółka”, „Nawigator”.
4) Co możemy zrobić jako rodzice? Podstawową strategią jest budowanie pozytywnej więzi z dziećmi. Mimo deklaracji nasze osobiste zaangażowanie w wychowanie jest niewystarczające z kilku powodów: - zaniedbujemy wychowanie w natłoku codziennych obowiązków, - mamy wątpliwości co do modelu wychowanie, jaki powinniśmy przyjąć lub nie czujemy się wystarczająco kompetentni („sam nie wiem do końca jak żyć”), - chcemy, aby role wychowawcze przejęły instytucje, głównie szkoła oraz zajęcia pozalekcyjne, myląc edukację z wychowaniem. Jeśli ty nie opowiesz i nie wytłumaczysz swojemu dziecku otaczającego je świata, zrobią to za Ciebie inni…
Ważne jest przekazywanie wiedzy o płciowości w pozytywny sposób, oparty na wartościach: Dzieci nie przyswajają informacji na temat płciowości, których nie są w stanie zrozumieć. Przyjmują informacje niejako dobudowując je do posiadanej wiedzy. Jednocześnie przyjmują informacje, które są w stanie zrozumieć jako prawdziwe. Dziecko dwu-trzyletnie potrzebuje krótkich konkretnych informacji. Potrafią przyjąć zakazy, choć nie rozumieją ich sensu. Naśladują zachowania dorosłych, dlatego ważne jest, aby w naszym domu nie było pornografii, a drzwi do sypialni małżeńskiej miały zamek, by nie narażać dziecka na kontakt z treściami seksualnymi, z którymi nie będą umiały sobie poradzić emocjonalnie, a które zaczną za to naśladować (np. w przedszkolu). Dziecko przedszkolne ma już większą zdolność koncentracji uwagi. Jeśli wyjaśnienie mu nie wystarcza, szuka dodatkowych informacji, ma problem z zapamiętaniem trudnych słów. Często wraca kilkakrotnie do tematu, by upewnić się, że dobrze go rozumie. Płciowością interesuje się tak samo, jak każdym innym tematem. Rozmawiajmy zatem o płciowości tak samo, jak o innych sprawach. Jeśli zaczynamy być skrępowani, uciekamy od tematu, dzieci zaczynają mieć wrażenie, że to coś złego samo w sobie. Ważne są zatem też nasze, dorosłych emocje. Po inspirację można i warto sięgnąć do podręczników „Wędrując ku dorosłości” wydawnictwa Rubikon.
Istotna jest także nauka rozpoznawania autorytetów godnych zaufania: Uczymy myślenia krytycznego, umiejętności rozpoznawania przekazu marketingowego czy propagandowego. Uczymy rozpoznawania błędów logicznych obecnych w propagandzie. Pokazujmy postacie, które dla nas osobiście są autorytetami, tłumaczmy, dlaczego stały się dla nas autorytetami. Przypominajmy dzieciom, że wymagania i zakazy jakie im stawiamy, (które mogą budzić opór) wynikają z naszej troski o ich dobro i z miłości, a są rezultatem naszego bogatego i konkretnego doświadczenia życiowego oraz wiedzy.
Dodatkowa strategia dotyczy angażowania się na poziomie działań prawnych i społecznych. Art. 48 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej gwarantuje rodzicom „prawo do wychowania swoich dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Wychowanie to powinno uwzględnić stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania”, a w art. 53. mówi się o tym, iż „Rodzice mają prawo do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego zgodnie ze swoimi przekonaniami.”. NSZZ Solidarność w swoim oświadczeniu na temat wprowadzenia ideologii gender do szkół przypomina: „Rodzice powierzając nauczycielom swoje dzieci maja prawo oczekiwać, że treści przekazywane w szkole nie będą naruszały ich praw zagwarantowanych w Konstytucji RP”. Eksperci PAN w swojej ocenie programu „równościowe przedszkole” napisali: „Ważnym mankamentem opiniowanego dokumentu jest proponowanie pomijania głosu rodziców w sprawie, wychowania ich własnych dzieci. Jest to idea sprzeczna z Konstytucją RP, z procesem demokratyzacji oświaty (…) wreszcie sprzeczne z ideą samego programu równościowego, sugeruje bowiem dyskryminację głosu najważniejszych dla dziecka osób.” Jeżeli chcesz mieć bezpośredni wpływ na to, czego uczy się Twoje dziecko w szkole lub przedszkolu możesz: - zaangażować się w Radę Rodziców, której kompetencje zawarte są głównie w art. 53 i 54 ustawy o systemie oświaty, ale także – w sprawach szczegółowych – w innych częściach tej ustawy oraz w Karcie nauczyciela. Obejmuje to m.in. : Uchwalanie programu wychowawczego i programu profilaktyki (art. 54 ust.2) Opiniowanie działalności stowarzyszeń na terenie szkoły 9art.56).
- propagowanie w szkole programu prewencji zachowań ryzykownych „Archipelag Skarbów”, który jest jedynym polskim programem przeciwdziałania zarówno uzależnieniom od alkoholu i narkotyków, jak również pomagającym w nauce samokontroli seksualnej, którego skuteczność jest od lat potwierdzona wynikami badań”.
- zostać członkiem rady Szkoły, w skład której wchodzą również rodzice, a która ma kompetencje zatwierdzać statut szkoły, będący podstawa prawną dla konkretnych rozwiązań w szkole. W statucie można określić, że nie wolno wprowadzać w szkole jakichkolwiek programów czy podręczników, które będą zaprzeczały wartościom rodziny. Rada szkoły zatwierdza także plan pracy szkoły czyli może się nie zgodzić na wprowadzenie edukacji seksualnej, zapobiec pojawieniu się w szkole organizacji propagujących seks edukację (art. 41 i 42 ustawy o systemie oświaty). Wzór oświadczenia udostępnionego przez Fundację Rzecznik Praw Rodziców.
|
Duszpasterstwo Rodzin
Diecezji Pelplińskiej
Kuria Diecezjalna Pelplińska
Ul. Biskupa Dominika 11
83-130 Pelplin
Więcej: kontakt